Słupsk (niem. Stolp, wym. [ʃtɔlp]) – miasto na prawach powiatu w północnej Polsce, w województwie pomorskim, siedziba władz powiatu słupskiego oraz gminy Słupsk. Leży na Pobrzeżu Koszalińskim, nad Słupią, przy trasie europejskiej E28, dawna siedziba książąt pomorskich. W latach 1975–1998 Słupsk był siedzibą władz administracyjnych województwa słupskiego. Jest członkiem Związku Miast Polskich[2]. Według danych GUS z 30 czerwca 2021 r., Słupsk liczył 89 180 mieszkańców[1] i był pod względem liczby ludności trzecim (po Gdańsku oraz Gdyni) miastem w województwie pomorskim, a także 42. spośród najludniejszych miast w Polsce[3]. Historycznie związany jest z Pomorzem Zachodnim[4]. Patronem miasta jest bł. Bronisław Kostkowski[5].
Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z roku 1013[6]. Prawa miejskie Słupsk otrzymał 20 sierpnia 1265 roku z rąk księcia gdańskiego Świętopełka II[7]; przywilej został ponowiony 9 września 1310 roku przez margrabię brandenburskiego Waldemara[8]. Po usamodzielnieniu się Pomorza Zachodniego stał się jedną z siedzib książęcych; w granicach państwa Gryfitów pozostał aż do jego rozbioru w czasie wojny trzydziestoletniej, gdy przeszło pod kontrolę Brandenburgii-Prus i jej państw-sukcesorów. Jeden z większych ośrodków przemysłowych pruskiej prowincji Pomorze[9]. Od 1945 roku w granicach Polski.
Współcześnie Słupsk jest ośrodkiem usługowo-przemysłowym o znaczeniu ponadregionalnym[10], a także węzłem komunikacyjnym położonym na przecięciu dwóch dróg krajowych i dwóch linii kolejowych. Miasto skupia funkcje administracyjne i aktywność społeczno-gospodarczą w północno-zachodniej części województwa pomorskiego[10].